مقایسه اثر تغذیه با پستان مادر و تغذیه با لوله بر میزان اشباع اکسیژن شریانی در نوزادان با وزن تولد کمتر از ۱۵۰۰ گرم

زمینه و هدف: نوزادان نارسی که قبل از هفته 34 حاملگی متولد می شوند، از نظر عصبی مثل نوزادان ترم، رسیدگی کامل در هماهنگ کردن عمل مکیدن، بلع و تنفس را ندارند، در نتیجه نمی توانند تغذیه دهانی را به طور موفق انجام دهند. اکثراً به طور سنتی به وسیله لوله دهانی ـ معدی تغذیه می شوند. هدف از این مطالعه، مقایسه اثر تغذیه با پستان مادر و تغذیه با لوله دهانی ـ معدی بر میزان اشباع اکسیژن شریانی، در نوزادان با وزن تولد خیلی کم(کمتر از 1500 گرم) می باشد. روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای(clinical trial)، کلیه نوزادانی که در مدت 4 ماه از تاریخ 1/2/84 در بخش مراقبت های ویژه مرکز تحقیقات نوزادان بیمارستان امام رضا(ع) در مشهد بستری شدند، انتخاب گردیدند. شرایط ورود به مطالعه، شامل وزن تولد مساوی یا کمتر از 1500 گرم، تغذیه انحصاری با شیر مادر، عدم وجود مشکل خاصی بعد از 48 ساعت و تنها برخورداری از مراقبت های روتین و مصرف 100 سی سی شیر برای هر کیلوگرم از وزن بدن در روز بود. در هر نوزاد، یکبار در شیفت صبح و یکبار در شیفت بعدازظهر، یک تغذیه پستانی و یک تغذیه لوله ای با هم مقایسه گردید و میزان متوسط اشباع اکسیژن به وسیله دستگاه پالس اکسیمتری ثبت شد. در طی مطالعه، تعداد ضربان قلب و درجه حرارت نوزاد کنترل می شد، در صورت مشاهده هیپوترمی یا برادیکاردی و یا آپنه، انجام آزمایش، متوقف و به روز بعد موکول می شد. پس از جمع آوری اطلاعات، به کمک نرم افزار spss و epi مورد آنالیز قرار گرفتند. در مورد مقایسه میانگین بین داده های کمی و کیفی، از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه و در مورد ارتباط بین داده ها کیفی، از آزمون آماری chi-square استفاده شد. یافته ها: تعداد 50 نوزاد در مدت مطالعه ارزیابی شدند. متوسط وزن هنگام تولد، 42/165±20/1267 گرم و متوسط سن حاملگی، 92/1±81/31 هفته و نسبت دختر به پسر، 2/1 بود. میزان اشباع اکسیژن شریانی در دو نوبت صبح و بعدازظهر بین تغذیه لوله ای و دهانی، تفاوت آماری بارزی نداشت(16/0=p value در نوبت صبح و 6/0=p value در نوبت عصر). هیچ گونه عارضه آپنه، هیپوترمی و برادیکاردی مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه درصد اشباع اکسیژن شریانی در دو روش تغذیه ای پستانی و تغذیه لوله ای، تفاوت آماری بارزی نداشت، لذا به نظر می رسد تغذیه از راه دهانی که یک راه فیزیولوژی است و به علت تماس پوستی بین مادر و نوزاد باعث برقراری پیوند عاطفی محکم بین مادر و نوزاد و تطابق اجتماعی بیش تر و اقامت کوتاه تر نوزاد در بیمارستان می شود، ارجح است و در نزدیک ترین زمان ممکن به زمان تولد، باید تغذیه از پستان مادر شروع شود.